Nietzsches wetenschapskritiek biedt aanknopingspunten om de wetenschap- en techniekcommunicatie in beschouwing te nemen en vandaaruit tot wenken te komen voor de praktijk van alledag, waarin we meer zouden kunnen lachen om onszelf.
De huidige wetenschap is te veel bezig met zoeken naar de ene waarheid en is op dit punt eenzijdig. Haar rationaliseringen houden niet alleen een verarming in maar ook een vervreemding van de bevolking. De wetenschap- en techniekcommunicatie zet zich in om de kloof te dichten tussen het publiek en de wetenschap. Dit doet zij echter wel vanuit de filosofische grondhouding van de huidige wetenschapsbeoefening, die eenheid, eenduidigheid en ernst als voorwaarden voor waarheid cultuveert. Zou een andere grondhouding, waarin meerdere waarheden naast elkaar kunnen bestaan en waarin je leert lachen om de beperkingen van je eigen wetenschappelijke gezichtsveld, de wetenschap- en techniekcommunicatie in de toekomst succesvoller kunnen maken?