Het valt Nietzsche zwaar om de moed op te brengen zijn argwanende stilzwijgen te doorbreken, maar door Lou voelt hij zich daar ondanks het [p. 239:] algemene onbegrip toe aangemoedigd. Toen hij het jaar 1882 in de zomer 'een tussentoestand tussen twee crisissen' noemde, voelde hij zich opgewekt als een overwinnaar en 'beladen met zware níeuwe plannen ... en, zoals ik mezelf ken, met uitzicht op nieuwe zwáárdere en nog diepere lijdenswegen en tragedies en met de moed daartoe!' [1]. Kort daarop vond het bezoek van Elisabeth en Lou in Tautenburg plaats waarbij Nietzsche 'zijn natuurlijke zus verloor'. Door haar opmerkingen begon hij te twijfelen aan het respect dat Lou voor hem had. Maar de gesprekken met Lou maakten veel goed en overtuigden hem van het belang van hun contact. Kort daarop deed Jakob Burckhardt een beroep op Nietzsche om hem op te volgen als hoogleraar 'in de wereldgeschiedenis', maar Nietzsche wees dit af, omdat 'over mijn leven al beschikt is' [2]. Ondertussen nadert de verhuizing naar Parijs, waar hij met Lou en Rée zou gaan samenwonen. Terwijl zij met z'n tweeën via de moeder van Rée naar Berlijn reizen, benadert Nietzsche vanuit Leipzig oude bekenden om informatie over kamers in te winnen.
   'Of raadt u mij af naar Parijs te komen? Is het geen oord voor kluizenaars [...]?' [3]. Aan Lou maakt hij zijn angst voor het grootsteedse lawaai verhuld kenbaar in een verwarde brief, waarin hij vooral aangeeft hoe depressief hij zich voelt. Elk jaar treedt bij het naderen van de winter een inzinking in, maar deze keer is het erger, door 'mensen': door het conflict met zijn zus en zijn moeder, ... of door onzekerheid over Lou en Rée? 'Ik wist tot dit jaar niet hoe wantrouwend ik ben. Vooral tegen mezelf. De omgang met mensen heeft me de omgang met mezelf bedorven. [...]. Wat zijn de mensen me tegenwoordig laag-bij-de-gronds! Waar is nog een zee waarin je nog werkelijk kunt verdrínken! Ik bedoel een mens' [4]. Zonder dat er meer aanwijzingen zijn over de aanleiding besluit hij ineens toch liever naar het Zuiden te gaan dan naar Parijs. Op een niet overgeleverde reactie van Rée antwoordt hij dat hij had gedacht dat die daar wel blij mee zou zijn: 'Ik heb al veel te veel van úw Roomse vondsten gekregen (ik bedoel Lou) [...]. Ik behoor u beiden met mijn hartelijkste gevoelens toe – ik meen dit door mijn scheiding meer bewezen te hebben dan door mijn nabijheid' [5]. Nabijheid maakt veeleisend, stelt hij, en hij wijst nog eens op de liefde van zijn familie die hij verloren is, waardoor hij nu des te meer liefde nodig heeft.
   Daarnaast vraagt hij Rée duidelijkheid over 'wat "tussen ons staat", [p. 240:] zoals u schreef'. Wat (wie!) volgens hemzelf tussen hen staat, is duidelijk, en als hij de brief gaat posten, besluit hij een brief aan Lou bij te voegen, waarin hij aangeeft hoe 'de wolk aan onze horizon' al tijden op hem drukt. 'Ik zie graag van alle vertrouwelijkheid en nabijheid af als ik er maar zeker van mag zijn dat we ons verbónden voelen waar gewone zielen niet kunnen komen'. Door gebrek aan vertrouwen houdt hij het bij deze vage aanduiding: 'Tot nu toe heb ik stééds moeten zwijgen' [1]. Dit zwijgen – zo blijkt uit briefontwerpen – heeft betrekking op de neerbuigende opmerkingen die Lou volgens Elisabeth in Bayreuth heeft gemaakt (p. 180). Dat Lou een verkeerde indruk van hem kon hebben, had hij geaccepteerd als iets wat te verbeteren viel, maar hij wilde haar de vrijheid laten om 'het gebeurde vanuit zichzelf goed te maken: mij is al het gedwongene tussen twee personen een gruwel'. Ondertussen vindt hij wel dat niemand zich in zijn leven zo tegenover hem misdragen heeft als Lou: 'Hoe ik een man zou behandelen die zo over mij tegen mijn zus praatte, daarover is geen twijfel. Daarin ben ik soldaat en zal ik het altijd zijn; ik kan met wapens overweg. Maar een meisje! En Lou!' [2]. De hoop dat ze zich voor hem zou verhéffen om haar niet te hoeven verachten, is niet in vervulling gegaan. Desondanks is hij op zijn vooropgezette overtuiging blijven vertrouwen dat ze hogere gevoelens heeft dan alle andere mensen – maar helaas niet hoog genoeg om de lucht tussen hen beiden te kunnen klaren.
   De opmerking dat hij steeds heeft moeten zwijgen, vervolgt hij met: 'Geest? Wat zegt mij geest! Wat zegt mij kennis! Ik waardeer niets dan aandriften ... en ik zou zweren dat we daarin iets gemeen hebben. [...]. U gelooft toch niet dat "de vrijdenker" mijn ideaal is? Ik ben ... Vergeef me, liefste Lou, weest u wat u zijn móet' [3]. Ik ben ..., nu, 'ik ben wie ik was' [4], en 'voor mezelf hoef ik me in deze hele zaak niet te schamen: de sterkste en hartelijkste gevoelens van dit jaar heb ik voor Lou gehad, en er was niets in deze liefde dat onder erotiek valt. Hooguit had ik de lieve God jaloers kunnen maken' [5]. Toch is zijn goede naam en zijn hele filosofie door haar aantijgingen te schande gemaakt, ... terwijl juist Lou te beklagen valt om eigenschappen die haar liefde raken:

Zonder enige fijngevoeligheid voor nemen en geven;
zonder gevoel en niet in staat tot liefde; [p. 241:]
bij gemoedsaandoeningen steeds ziekelijk en de waanzin nabij;
zonder dankbaarheid, zonder schaamte tegenover de weldoener;
ontrouw en iedereen in de omgang met anderen prijsgevend;
niet in staat tot de hoffelijkheid van het hart;
[...]
achtergebleven kinder-egoïsme door seksuele verkommering en laatheid;
in staat tot geestdrift;
zonder liefde voor mensen, maar wel voor God;
behoefte om zich groter te maken;
sluw en vol zelfbeheersing met betrekking tot de zinnelijkheid van mannen [1]