Voor Pêcheux lijkt nu het probleem van Althusser terug te keren. Zijn analyse biedt geen handvat om zich te verzetten tegen de "heersende" ideologie. Het maakt helemaal niet uit met welk discours je je identificeert, omdat het altijd een identificatie met het interdiscours is. Pêcheux probeert voortdurend om aan deze relativistische consequentie te ontkomen, en hij slaagt daarin pas in een bijna vernietigende zelfkritiek (p. 211-220; nawoord bij de Engelse vertaling). Om het belang van zijn opstelling (van zeven jaar ná de Franse uitgave) te kunnen laten zien, moet ik eerst nog wat verder op zijn oorspronkelijke pogingen ingaan en op de nieuwe problemen die die opwerpen.