Als wetenschapskritiek omvatte De geboorte van de tragedie een tweestappenplan: wetenschappelijk optimisme over de rede moest vervangen worden door een erkenning van de leugen die aan het beroep op de rede ten grondslag ligt, en deze erkenning moest niet in een verhullend kunstenaarschap gevangen blijven, maar in staat stellen tot een 'positivistische' erkenning van het lijden dat het leven is. Na verloop van jaren krijgt deze tragische wetenschapsopvatting een 'vrolijker' invulling. Uit deze derde stap wil ik inspiratie putten voor een beantwoording van de vraag van de moderniteit die aan het begin van dit boek werd gesteld. Het gaat er niet langer om de onmogelijkheid van waardevrije wetenschap vast te stellen; nu is het tijd om wetenschap zo in te vullen dat ze desondanks, of misschien wel juist, de moeite waard kan zijn.